بعد مدتها نوشت

گاهی خدا برنامه های عجیبی برای آدم داره 

انقدر عجییییب که برای باور کردنش صدها سال لازمه و برای فهمیدنش هزارها سال دیگه  ...وبرای قبول کردنش ....

نه ،برای قبول کردنش نیاز به زمان زیادی نیست ...

برعکس باور کردن و فهمیدن قبول کردن کار مغز نیست!

یه چیزی توی مرکز وجود انسان هست به اسم قلب 

که در کوتاهترین مدت ممکن تو رو وسط شرایطی میفرسته که حتی روزی به خواب نمیدیدی باورش کنی یا بفهمیش ...عجیب تر اینکه راضی هستی ...

و این قلب تو رو وادار میکنه تمام برنامه های خدا رو با تمام وجود قبول کنی ...در حالی که هنوز باورت نمیشه این بلاها داره سرت میاد در حالی که هنوز نفهمیدی شون...ولی راضی هستی ...

پ.ن：اعتراف میکنم در پوچ ترین و سخت ترین لحظات زندگیم در اوج نا امیدی به آینده دست و پا میزنم...هنوز باورم نمیشه که این بلاها به سرم اومده و هنوز نمیفهمم چرا...اما قبول کردم وراضی هستم ...از ته قلب شکسته م راضی هستم