گریه های کهنه
یه سوال دارم،آیا روح ها هم گریه میکنن؟
ینی وختی مردیم و خدا رو دیدیم،اون لحظه ای که میدویم طرفش که بغلش کنیم گریه هم میتونیم بکنیم!
واضح تر بگم آیا پدیده ای به نام اشک فقط محدود به خواص فیزیکی این دنیاست ؟یا چون از عمق عواطف واحساسات آدم بیرون میزنه و یه جورایی به روحمون سنجاق شده، میشه با خودمون اون دنیا هم ببریمش؟
اگه میشه ، من این همه بغضامو نگه دارم و واسه دنیا حرومشون نکنم...نگه شون دارم واسه لحظه ای که دیدمش یهو همشو بریزم توی دامنش؛ فک کنم فقط اون موقع اشک ریختن آدمو مثل یه روح سبک بکنه آخه یه سری غصه ها هستن که اشک ریختن تو دنیا حقشونو ادا نمیکنه.تازه یه سری چیزا هستن که توی دنیا یادمون میره واسشون گریه کنیم یا مثلا هیچ وخت ازشون خبر دار نمیشیم که واسشون گریه کنیم ؛ پس کی باید براشون گریه کنیم؟
فکر کنم ضروریه که آدم توی لحظه ی ملاقات با خدا گریه کنه،چون یه دنیا احساس نگفته و خاک گرفته داره که اگر همین طور دست نخورده کنار گذاشته بشن خیلی در حقشون بی انصافی شده...
به من بگید آیا روح ها هم میتونن گریه کنن؟