همه جا سخن از توست،کجایی آقا؟

شهر شلوغ شده آقا.همه جا آذین بسته اند.گوشه گوشه‌ی کوچه ها شربت و شیرینی پخش میکنند.

گویا مردم خوشحالند...چرا؟

از اینکه تو تنهایی؟ یا اینکه به خاطر آنهاست که نمیایی؟

یا اینکه خوشحالند که نیامده ای؟

بعضی هم خوشحالند که فرصتی پیدا شده برای انجام انواع گناهانی که در حالت عادی اجازه ندارند کف خیابانها انجام بدهند و امشب به اسم عید تو...

یک عده هم البته امشب جنس خوشحالیشان فرق میکند،سرمستند از کشتن پیروان تو و آنان که نام تو را بر قلب خویش حک کرده اند!  همانهایی که در عراق و سوریه و بحرین و... انگشتان آغشته به خون شیعیان را با شام شب خود می آمیزند و فکر میکنند که بله ما آمدن او را باز هم به عقب انداختیم چرا که یاران قیامش را کشتیم...

یک عده هم ناراحتند...چون فکر میکندد مردم عقل شان را از دست داده اند که به جای تکریم کوروش کبیر برای اسطوره ای خیالی از اعراب جشن گرفته اند و دو صد افسوس میخورند آنها امشب...

یک عده هم البته خوشحال نیستند،اما ناراحت هم نیستند.اصلا برایشان فرقی نمیکند! مثل بعضی از آنهایی که ظرف تخمه کنار دستشان گذاشته اند و بزرگترین استرس زندگیشان این ست که امشب برزیل چندتا گل به کرواسی میزند؟ 

امشب جشن میلاد توست اما چقدر تو در این جشن کمرنگی! چقدر آمدنت بی اهمیت است!

تنهای من آیا داری آماده میشوی که مثل هر شب بروی سر سجاده ات بنشینی و برای ظهور ما دعا کنی؟نمیشود یک امشب را اشک نریزی ماه من؟

امشب را بخند! میشود؟ به خاطر خدا بخند...

عزیز زهرا شاید کمتر کسی امشب واقعا به یاد غربت و تنهایی ات بغض کرد...به خاطر دل گرفته ی همان کمتر ها بخند.میشود؟

ما را ببخش...اول از همه من را ببخش که قبل از دیدن نالایقی های خودم دارم مردم را سرزنش میکنم...ببخش.

 تولدت مبارک مولای ما... تولدت مبارک.